φλουοκερίνης

και φλουοκερίτης, ο, Ν

(ορυκτ.) φθοριούχο ορυκτό τού δημητρίου, τού λανθανίου και τού νεοδυμίου.

[ΕΤΥΜΟΛ. < αγγλ. fluocerine / fluocerite < fluo- (< fluor- < νεολατ. fluor «είδος μετάλλου») + cerine / cerite (βλ. κερίτης)].